گردباد خاموش ۱۶

رنگ از چهره محمد پرید. طوری که همه در اتاق متوجه شدند. او به شدت حالش دگرگون شد. چطور یک دختر نحیف و استخوانی می‌توانست دوام بیاورد آن هم با هرکس و ناکسی؟

-       شب‌ها چی کار می‌کردی؟ جا واسه خودت داشتی؟

-       نه، تو خیابونا. پارکا.

-       نمی‌ترسیدی؟

-    دیگه می‌خواستم از چی بترسم؟ از سوسک یا موش؟ به خدا اونا از آدما بهترن. من که چیزی واسه از دست دادن نداشتم، حالا فوقش سوپور شهرداری می‌خواست باهاش باشم، خب می‌رفتم.

-       چرا؟ مگه تو ارزش نداشتی؟ مگه واسه خودت شخصیت قایل نبودی؟

سالومه با چشمانی اشک‌آلود خیره شد به نگاه پر از محبت محمد که گویا پدری فرزندی را نصیحت می‌کند.

اشک از گوشه چشمش سرازیر شد و در دل اندیشید، چه اتفاقی در حکمت خداوند می‌افتاد که این مرد پدرش بود، نه آن آدم معتاد بی‌سروپا؟ آیا از بزرگی خدا کم می‌شد؟!

همه حضار متأثر و ناراحت شدند. گویا همه فکر سالومه را خوانده بودند و درد جانکاهی که بر دل داشت را درک می‌کردند.

پس از او نوبت سایر زندانیان بود که مصاحبه شوند، همه سؤالات تکرار شد و کم و بیش جواب‌ها شبیه جواب‌های سالومه بود.

ندا آخرین نفر بود. او با چهره‌ای مغموم و معصوم وارد اتاق شد. روی صندلی نشست و منتظر ماند. محمد سؤالاتی که از دیگران پرسیده بود را از او نیز پرسید.

ندا در خانواده‌ای نسبتاً متوسط زندگی می‌کرد. روابط پدر و مادرش زیاد خوب نبود و اصولاً به اجبار یکدیگر را تحمل می‌کردند. پدری که همیشه به بهانه مأموریت در خانه نبود و مادری که شاغل بود و در شبانه روز دو ساعت هم فرزندانش را نمی‌دید.

ندا سخت نیازمند و تشنه محبت و نوازش بود، دختری شکننده و بسیار مهربان و حساس، اما تنها و غمگین.

او خیلی زود عشق را تجربه کرد، شاید سیزده چهارده سال بیشتر نداشت که با پسری آشنا شد و فکر می‌کرد این پسر آخر محبت و زندگی اوست.

خانواده پسر شدیداً مخالف ازدواج زودهنگام پسرشان بودند، پس ندا و او تصمیم گرفتند فرار کنند و زندگی رؤیایی و عاشقانه خود را در شهرستانی دیگر بنا نهند. اما حوادث آنگونه که ندا تصور می‌کرد اتفاق نیفتاد. او ساعت‌ها در ترمینال منتظر ماند اما خبری از پسر نشد. ندا رویی برای بازگشت به خانه نداشت چون می‌دانست آن موقع شب دیگر نامة خداحافظی‌اش به مادر رسیده، پس نمی‌توانست برگردد.

حال باید چه می‌کرد؟ ترس اینکه اگر برگردد توسط پدر و مادر کشته خواهد شد او را وادار کرد تا آوارة خیابان‌ها شود.

اما چقدر می‌توانست در آن آشفته‌بازار دوام آورد؟ او چگونه می‌توانست در مقابل آدم‌های گرگ‌صفتی که ظرف چند ثانیه او را تبدیل به یک فا.ح.شه می‌کردند مقاومت کند؟

او گریان و پریشان، ناامید و خسته قدم می‌زد و فکر می‌کرد و هیچ راه حلی پیدا نمی‌کرد، تا اینکه گیر یک مشت اراذل و اوباش افتاد. گریختن از دست آنها همانا و دستگیر شدن توسط ادارة منکرات همان و سپس زندان، چون آدرسی از خود به هیچ کس نمی‌داد.  

 اما همیشه از یک چیز خوشحال بود که دست هیچ مرد و پسری به او نخورده و او از  خود چون یک گوهر گرانبها حفاظت می‌کرد.

محمد کلمات آخری ندا را با بهتی توأم با تأثر می‌شنید و دوست داشت حتماً به اینگونه دختران کمک کند. این اولین جرقه‌هایی بود که سرنوشت او را به گونه‌ای دیگر رقم زد. ندا خواست که برود، اما چون جمع آنها را بسیار دوستانه دید، مِن و منی کرد و گفت: «ببخشید، من… من… می‌تونم یه خواهشی کنم؟» همه او را نگاه کردند و بسیار دوست داشتند به این دختر رنج‌کشیده کمکی کنند.

محمد گفت: «بله. بگو. اگه در توانمون باشه، حتماً کمکت می‌کنیم. با کمال میل.»

ندا نمی‌دانست چگونه مطرح کند، پس با اضطراب به اطراف نگاه کرد.

حمید گفت: «راحت باش، بگو. خجالت نکش.»

ندا سر را به زیر انداخت و گفت: «می‌شه منو تو انفرادی نگهداری کنید. خواهش می‌کنم.»

همه بهت‌زده به او نگاه کردند. حسین گفت: «چرا؟»

-       آخه من یه مشکلی دارم.

-       چی؟

-       خانوما منو اذیت می‌کنن.

محمد با ناراحتی گفت: «یعنی چه؟ یعنی آزار ج.نس.ی بهت می‌رسونن؟»

ندا زد زیر گریه:

-       بله…   

محمد از شدت خشم با مشت روی میز کوبید، طوری که همه او را به آرامش دعوت  

کردند. آنها از نفوذی که داشتند خواستة ندا را اجابت کردند، تا دخترک از شر زنان شرور  

نجات یابد.

ادامه دارد ...